Nowicjat

„Nowicjat, od którego rozpoczyna się życie w Zakonie, jest okresem intensywniejszej formacji. Jego celem jest to, ażeby nowicjusze poznali sposób życia św. Franciszka, doświadczyli go i przepoili swój umysł, i serce duchem Franciszkowym oraz pełniej uświadomili sobie powołanie otrzymane od Boga, a wreszcie, ażeby można było potwierdzić ich intencje i zdatność.”

Po odbytym ważnie czasie postulatu, który jest rokiem propedeutycznym, bracia rozpoczynają kolejny etap naszej formacji czasowej. Ten czas ma doprowadzić do złożenia pierwszej profesji zakonnej, czyli pierwszych ślubów.

Wszystko rozpoczyna się momentem obłóczyn, czyli przyjęciem szaty zakonnej – habitu. To ważne wydarzenie dla młodego chłopaka. Podczas uroczystych nieszporów każdy zostaje odziany przez ministra prowincjalnego w tunikę i kaptur, czyli odzienie próby na znak rozpoczęcia kroczenia drogą pokuty, żyjąc według Ewangelii. Do kaptura, bracia nowicjusze mają przyczepiony „kaparon,” tak jak zalecił to św. Franciszek w naszej Regule. Przed złożeniem pierwszej profesji ten przypominający krawat – „kaparon” zostaje uroczyście odcięty i jego głównym zastosowaniem będzie przypominanie braciom o tym, co przeżyli w nowicjacie.

Nowicjat dla ważności trwa rok, czyli dokładniej mówiąc 12 pełnych miesięcy, tj. 365 dni, 8760 godzin i jeśli taka jest wola Boża brat nowicjusz w Borkach Wielkich składa na ręce ministra prowincjalnego lub jego delegata swoją pierwszą profesje zakonną.

Właśnie wtedy wypowiada się słowa przyrzeczenia tego, czym właściwie żyje się w nowicjacie, czyli zachowywanie w swoim życiu trzech rad ewangelicznych; czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Przez posługę Kościoła brat zostaje poświęcony Bogu i włączony do Zakonu Braci Mniejszych z prawami i obowiązkami wynikającymi z powołania do tej wspólnoty.

Jednak zanim ten uroczysty akt nastąpi, podczas pobytu w Borkach Wielkich coraz głębiej poznaje się życie franciszkańskie. Bracia studiują Regułę i Pisma św. Franciszka, rozważają na wykładach Konstytucje i Statuty naszego Zakonu, a także poznają historię całej Rodziny Franciszkańskiej, w tym także naszej Prowincji św. Jadwigi. Uczymy się języków, aby móc, chociaż trochę zrozumieć tych, którzy mówią nie naszą mową.

Pierwszym i najważniejszym celem każdego nowicjusza jest oddanie siebie na własność Panu Bogu, zanurzenie się w ogrom Jego miłości, zawarcie z Nim przymierza. Jest to zasadniczy cel każdego z nas, który rzutuje na całe życie, ponieważ im więcej zainwestuje się teraz w rozwijanie relacji z Trójjedynym Bogiem, tym głębiej w przyszłym życiu wchodzić będziemy w wielką tajemnicę życia wiecznego, aż dojdziemy do celu wędrówki.

Uczestnictwo w sakramencie Eucharystii, jest najpiękniejszym momentem każdego dnia, bo wtedy Bóg pozwala nam aktywnie uczestniczyć w Tajemnicy Męki i Zmartwychwstania Chrystusa w sposób bezkrwawy. W tym Bożym Miłosierdziu odnajdujemy źródło i cel naszego życia.

Czas nowicjatu pozwala nam także na rozwijanie swoich talentów. Możemy pracować nad swoimi zdolnościami intelektualnymi, artystycznymi, muzycznymi, czy fizycznymi. Rozwój ducha idzie u nas z rozwojem ciała, więc każdy, kto odczuwa powołanie do naszego Zakonu na pewno odnajdzie się w tym nowym środowisku.

We wszystkich dziedzinach nowicjackiego życia czuwa ojciec magister wraz ze swoim zastępcą, jak również ojciec duchowny. To oni są narzędziami w rękach Boga kształtując nasze serca na wzór Jezusa Chrystusa.

Nowicjat jest początkiem życia zakonnego, czyli tak naprawdę jest początkiem nowego życia i to nie tylko dlatego, że przybieramy sobie imiona zakonne, które często trudne są do zapamiętania. Rozpoczyna się tutaj nowe życie we wspólnocie z Bogiem i we wspólnocie z różnymi braćmi.

Świat potrzebuje dzisiaj świadków, którzy będą głosili „prawdę w miłości.” Módlcie się za nowicjuszy, aby Ewangelia którą żyją była zawsze programem życia prawdziwego brata mniejszego!